Dzień dobry,
piszę do Państwa jako mama, choć dzieci nazywają mnie Ciocią Ewą.
Wychowałam 3 rodzonych dzieci, są już dorosłe, studiują, pracują, są wspaniałymi ludźmi. Teraz wychowuję 12 tych, których nie urodziłam, a które również są dla mnie najważniejsze na świecie. Od 7 lat prowadzę Rodzinny Dom Dziecka i postanowiłam, że wychowam te dzieci, dam im dom w sensie fizycznym i mentalnym, że stworzymy rodzinę, taką zwyczajną, kochającą, jak miliony innych, tylko trochę większą. Dla nich to szansa, aby w dorosłym życiu funkcjonowali normalnie, uczyli się, pracowali, mieli własne rodziny… Nie chcę, by przez mój dom przewinęło się np. 70 dzieci, bo wówczas będą u mnie przez chwilę, kilka miesięcy, a to nie ma nic wspólnego z wychowaniem. Z pomocą ludzi kupiłam dom, w którym moje dzieci wraz ze mną mieszkały od 7 lat. Teraz, abyśmy mogli do niego wreszcie wrócić i w nim mieszkać nadal, musimy wyremontować cały budynek, wymienić hydraulikę, elektrykę, system grzewczy, pomieszczenia dostosować do potrzeb dzieci, dla najstarszych dzieci zrobić 4 samodzielne mieszkania. Dzieci będą mogły uczyć się, żyć spokojnie , a dla mnie to nadzieja, że nie wrócą kiedyś na tzw. „stare śmieci”, gdzie był alkohol, narkotyki, przemoc. Stałość i rodzina dają poczucie bezpieczeństwa, a moim dzieciom to jest bardzo potrzebne, one już swoje przeszły. To, co inne dzieci dostają na starcie – miłość, dobre dzieciństwo, spokój, im na starcie zostało zabrane. Chcę więc, aby teraz mogły spokojnie żyć, rozwijać się, iść do przodu. Uczę ich, że jak się chce i coś robi, to można przenosić góry.

Pomóżcie nam Państwo przenieść tę górę, bo sami nie damy rady. Kiedyś oni będą przenosić góry dla innych.